२५ वर्षको अवधिमा, जीवनले मेरो मनमा गहिरो छाप प्रकाशित गरेको छ।
शिक्षा चिकित्सा ज्ञानको एक आधार प्रदान गर्यो, तर बुढी भएको डर सँगै अझै पनि छन्।
एकै समयमा अचूक थिए दोस्रो, जसले विद्यार्थी लक्ष्यहरूको साथै आदर्शहरूको पीछालागि खोज्न अविरल भएको छ।
जब उसले आर्थिक रूपमा फलाउनुभयो, तब मेरो मनमा भय छान्नु भएको थियो, आफ्नो नियमित काम नभएपछि आत्मनिर्भरतामा सम्मानजनक संघर्ष गर्नु पर्ने मेरो यात्रा गम्भीर रूपमा लगिरहेको थियो।
मेरो पिता को टोपी प्रतिको विचारमा आफ्नो माता को परम्परागत पोशाकलाई छोड्ने र आनन्दमा प्रेममा उत्तरदायित्व लिएर जिउने विचारहरू उत्पन्न भएका थिए।
तर, आनन्द र समृद्धि अन्यत्र लुकिएको थियो, मलाई छोड्ने बारेमा सोचेर जहाँ सबैले बाहिरको मार्ग निर्माण गरेका थिए।
जब उनीहरू बिदेशमा संघर्षको संघर्ष गर्छन्, मेरो हृदयले आमाको प्रति निष्ठा बोल्दछ, यसले अर्थात संघर्षमा बस्नु पर्ने छ भनेर सहनगर्नु पर्छ।
समृद्धिको अभावमा वादा धेरै बढाउँछ, जसले प्रत्येकलाई संघर्षबारे भन्दैन बल्कि समृद्धि चाहिन्छ।
मेरो अन्तरात्मामा कोही पनि शान्ति नै छैन, समाजमा नै नै, मेरा घरको सीमामा नै, जहाँ प्रेमीहरू पनि धोका छोड्छन्।
अवसरहरू मलाई टाढा गर्छन्, जसले शिक्षा मेरो अनुसरण गर्न सकिन्छ र सरकारी संस्थाहरूले मेरो योग्यतालाई अनदेखि गर्छन्।
संवादमा लिप्त हुनु एकल यात्रा बन्छ, जहाँ मैले उनीहरूको प्रगतिलाई सुन्छु, तर मेरो आत्मा अपनो उद्देश्यहरूलाई व्यक्त गर्न गर्ने गर्छु।
मेरो मनमा धेरै विचार खेलिएको छ, जस्तै अविश्वासको गोलमाल, तर साँचो साथी उखाण बित्किएको छ।
अझै पनि समय बाँकी छ, मैले आफ्नो चिन्तित मनलाई शान्त गर्छु, अर्थात बुढी हाँसीहरूको अगाडि गर्नु अघि मात्र धेरै अवस्थामा डराउँछु।
